Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/16

 — Fi donc! — oburzyła się ciekawa dama. — I myśmy to jedli!
 — Nic nie szkodzi — uspokoił profesor — jest to rodzaj mikroskopijnego pędraka gąsienicy, który się ugotuje w żołądku.
 — Smakowita sztuka mięsa!
 W tej chwili służący wrócił za krzesło pana, i chyląc się wpół zaraportował:
 — Miłościwy kniaziu nasz, Francuz siedzi w wannie, ale zaraz stanie przed wami.
 Panowie zagryźli usta, panie zasłoniły się wachlarzami. Gdyby nie byli książętami i hrabiami, śmieliby się homerycznie, ale regulamin dystynkcji nakazywał zawsze się uśmiechać, nigdy nie śmiać.
 Nikt się nie odezwał prócz gadatliwej damy:
 — Tiens, to jakiś muzułmanin ten Bernard! Odbywa wieczorne ablucje! Któż to?
 — Mój kamerdyner, ciotko — odparł książę Leon.
 — Turek?
 — Nie, ciotko, Francuz.
 — Zazdroszczę ci. Nie potrzebujesz łamać języka.
 — Mogę go ciotce odstąpić.
 — Kamerdynera, fi donc! Ustąp mi raczej jaką fertyczną subretkę.
 — Niestety, ciotko, nie rozporządzam płcią nadobną.
 — Doprawdy? — spytała szyderczo księżna Idalja.
 — Niezawodnie — odparł z uśmiechem, który miał być lekkim, a był smutnym i bladym.
 Gentelman, ubrany bez zarzutu, z twarzą sta-