Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/162

 Został tedy. Chleb Grzymały był ciemniejszy niż w Holszy, a zastawa stołu bez najmniejszego przepychu. Ale chleb ten podobał się księciu, i podobała się herbata, podana przez Gabrynię, gospodarującą u stołu.
 Zaledwie w powozie obejrzał się, że już zupełnie późno. Spojrzał na zegarek: może nie stanąć do obiadu, kiedy miał wrócić za godzin parę.
 Myśl ta popchnęła go znowu na zwykłe tory. Przeraził się uchybienia formom.
 — Daję pół godziny czasu na drogę! — rozkazał stangretowi.
 Siwosze ruszyły cwałem. Jazda szalona podniecała Siłę. Śmiał się z cicha, patrząc na migające drzewa; szalał z radości, gdy w pędzie przewrócili furę z sianem, a w miasteczku omal nie przejechali żydziaka.
 Pod gankiem książę znów spojrzał na zegarek, i widocznie zadowolony rzucił stangretowi garść pieniędzy, potem szybko wszedł do sieni.
 — Państwo u stołu? — spytał służby.
 — U stołu.
 Zatem pośpiech powrotu nie na wiele się zdał.
 — Gości niema?
 — Jest hrabia z Zabuża, miłościwy książę.
 Ta wiadomość również była niepożądaną.
 Panie wiedziały już zatem, że nie był w Zabużu. Teraz nastąpią wyjaśnienia.
 Powitano go rozmaicie. Matka ledwo skinęła głową, bratowa zmierzyła podejrzliwem okiem, Maszkowski i ciotka zagadnęli jednocześnie: skąd wraca?
 On już w swej masce, chłodny i spokojny, za-