Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/164

 — A ten Grzymała ma pewnie córki? — zagadnęła.
 — Nie, ciotko.
 — No, to żonę?
 — Żonę ma.
 — Uhm! — domyślnie mrugając oczyma zakończyła.
 Potem, niezdolna swych domysłów przemilczeć, a bojąc się księżny matki, zaczęła je półgłosem powierzać Maszkowskiemu.
 Widział naprzeciw siebie Leon dwuznaczne uśmiechy i spojrzenia ku sobie skierowane; dobiegały do jego uszu pojedyńcze wyrazy, pędzące mu krew do skroni.
 Nagle na jakąś uwagę Paszkowskiego, ciotka znowu się ozwała:
 — Hrabia mi mówi, że tam jest i siostra.
 — Zdaje mi się, że trzy — odparł spokojnie Leon.
 Księżna matka spojrzała na syna.
 — Czy mogę wiedzieć, jakiego rodzaju była obraza, którą ty wyrządziłeś temu tam Grzymale? Sądząc po dzisiejszym twoim czynie, musiała być ważną.
 — Sądząc, że pan Grzymała zarządza dotąd w Holszy, posłałem do niego pokojowca. Ten, spełniając bezmyślnie rozkaz, pojechał do jego majątku, a pan Grzymała był na tyle dobrze wychowany, że pierwszy przyjechał do mnie.
 — I to wszystko? Obraza jest fikcją, a dobre wychowanie tego jegomości poprostu chęcią odzyskania zaszczytnej i łakomej posady. To nie tłumaczy