Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/195

 Leon oburącz głowę ściskał i trząsł się. Czuł, że epilog się zbliżał, może przeczuwał jaki.
 Grzymała otarł pot z czoła.
 Na trzeci dzień o świcie, gdym z domu wychodził, stanął przede mną książę Alfred. Był tak zmieniony i straszny, żem prawie odgadł, co się stało.
 Ustami, które mu odmawiały posłuszeństwa zaczął mówić:
 — «Wyświadcz mi łaskę. Znasz to jezioro w lesie, to pierwsze od... od...» — nie mógł powiedzieć.
 — «Znam, znam!» — zawołałem, nie mogąc na jego mękę patrzeć.
 — «Pójdź tam — zaraz — zaraz!»
 — «Idę» — odpowiadam bez wahania, kierując się ku stajni.
 Zatrzymał mnie jeszcze.
 — «Nic nie powiesz? — szepce.
 — «Nic!»
 — «Słowo honoru?»
 — «Słowo!»
 Wtedy zniknął, a ja sam sobie konia osiodłałem i ruszyłem.
 Znalazłem jezioro. Przypadały nad niem czarne brzydkie ptaki, kracząc. Odebrałem im żer — resztki człowieczego ciała... prawie bez formy. Nie poznałbym, kto to i gdybym się był spóźnił, i te resztki nie ostałyby się od kruczej biesiady. Te resztki tedy, po krótkiem śledztwie, oddano mogile, za płotem cmentarza... i o ten dół ostatni długom księcia prosił i o modlitwę...
 Po śmierci księcia Alfreda, gdy o niczem innem nie mówiono w okolicy, spotkałem książęcego pleni-