Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/198

jest nigdy naszą własnością. Przepraszam, jeślim przykrość sprawił.
 — Wiedząc pobudki pańskie, postaram się o tej rozmowie zapomnieć.
 Grzymała nie zrozumiał, że to łaską i względem być miało. Książę wydał mu się dzisiaj nieznanym i obcym. Chłód go ogarnął i sztywność.
 Wstał i ukłonił się niezręcznie.
 — Nie będę księciu więcej czasu zabierał — rzekł, nie podnosząc oczu i wyszedł prędko z pokoju.
 Leon uczynił ruch jakby go zatrzymać chciał, ale się w czas opamiętał, i upadł raczej, niż siadł na fotel. Tego dnia nie przemówił do nikogo, ani się poruszył z miejsca.
 Grzymała wracał też do Hubina chmurny i osowiały.
 Przyjechał o zmroku, przejęty chłodem, żądny spokoju i wytchnienia.
 W pokoju, przy lampie, żona jego czytała.
 — Skądże to wracasz? Zapewne od Suchodoliczów? — zagadnęła, zamiast powitania.
 — Jakich Suchodoliczów, znowu?
 — Jakich! Może lepiej zrozumiesz, gdy powiem: od swojej ukochanej Maryni.
 — Co tobie, kobieto, za dziecinne myśli chodzą po głowie! — odparł, ruszając ramionami. — Gdzie Gabrynia?
 Obejrzał się niespokojnie.
 — Tak to są dziecinne myśli, gdy widzę, żeś ty w domu gościem, że opuszczasz mnie i własne dobro dla pokątnych stosunków.