Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/22

to pierwsze i ostatnie przykazanie. Kto tego nie posiada, do stada z nim — na matkę. W krzyżowaniu wadyby zginęły powoli, a naturalne przymioty nabrałyby rzeczywistej wartości. Czy książę dotąd tej klaczy nie zastrzelił? — zwrócił się do wuja, który widocznie nudził się i ziewał.
 — Nie, hrabio. Zostawiłem tę sprawę w zawieszeniu do woli Lwa.
 — Szczególna cierpliwość! Ale przyszło mi do głowy, że jabym ją kupił — przed egzekucją naturalnie.
 — Szlachciankę… bez tresury! — zaśmiał się baron.
 — Do stada tylko, do krzyżowania.
 Książę Holszański poruszył się na krześle.
 — Myślałem, że opowiesz mi, hrabio, przebieg owej tragicznej katastrofy — rzekł z cicha.
 — Właśnie to czynię. Byłem obecny przy początku. Alfredowi zamarzyło się pojechać na klaczy tej do waszego Czartomla. Masztalerz przejechał parę razy na niej; dla poskromienia wparto ją w bagna za Holszą i spienioną, z dymiącemi bokami przyprowadzono przed ganek.
 — Człowieku — krzyczę, żaden dżokej Anglik na niej nie siedział i ty chcesz jej dosiadać?
 Ale Alfred był jak pijany.
 — Nie widziałeś nigdy żywcem Holszańskiego Centaura — powiada, — no, to patrz! — i skoczył na siodło.
 Zakryłem oczy ze zgrozy! Jaką ta klacz miała złą manierę, moi panowie, to nie koń ale zwierzę.
 — Więc zabiła go? — spytał książę Lew głucho.