Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/228

Z pośpiechem pakować kazała swe kufry. Z odjazdem czekała tylko rozwiązania awantury.
 Około południa przyjechał książę Proński, ożywiony najlepszą myślą.
 — Niema Lwa! Zaraz będzie. Żadnej kwestji, że ulegnie. Sprawa umorzona. Wprost stąd pojedziemy do książąt — mówił prędko, zacierając ręce i wyglądając oknem.
 Potem się roześmiał cynicznie.
 — Ależ bo mu siostra wykopała straszydło! Nie dziw, że się chłopiec wzdraga. Tu trzeba ryzyka samobójcy. Księżno Idaljo, wystawcie sobie ich pierwszy uścisk!
 — Mój bracie! — upomniała księżna matka.
 — Moja siostro! To tak między nami. Leonowi wystawiłem ją, jako hurysę!
 — Zupełnie twe żarty nie na miejscu.
 — Jak lewa łopatka przyszłej synowej!
 Śmieli się z księżną Idalją.
 Wtem lokaj otworzył drzwi i oznajmił:
 — Książę Leon!
 Umilkli wszyscy i wlepili badawczy wzrok we wchodzącego.
 Blady był, widocznie bardzo zmęczony i chory.
 Ukłonił się zdaleka etykietalnie i pozostał z kapeluszem w ręku, nie zajmując podanego fotelu. Gdy lokaj wyszedł, zwrócił się do matki i bez żadnego wstępu sprawę zagaił.
 — Z księżniczką Caraman-Capet, lub inną jaką, do woli matki, mogę się ożenić!
 — A co? Nie mówiłem! — zawołał wuj, wyciągając już do niego ramiona.