Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/230

 — Nie pytało o mnie dwóch panów?
 Nie. Zwykli tylko znajomi i przyjaciele rzucili karty. Patrząc na nie, pomyślał z goryczą, że będą to ostatnie.
 Na progu jego apartamentów spotkał go Bernard z miną tajemniczą.
 — Jest u księcia dama! — szepnął.
 Dama? Leon uczynił trzy kroki wstecz. Ta wiadomość była ostatnią kroplą przykrości.
 — Co za dama? — zapytał.
 — Nie znam. Mocno zawoalowana. Czeka od godziny w gabinecie obok sypialni.
 Nie było rady. Trzeba było rozprawić się z damą.
 Nie mogąc ukryć znudzenia, książę poszedł wprost do wskazanego mu przez Bernarda pokoju.
 Dama na jego widok porwała się z otomany i ruchem tragicznym podniosła woal.
 Była to ciotka Lawinja we własnej osobie.
 — Wykradłam się do ciebie! — szepnęła.
 — Dziękuję ciotce — odparł machinalnie, sam nie wiedząc, za co dziękuje.
 — Wiesz! Już awantura głośna. Miałeś świadków księcia Armanda?
 — Dotąd nie byli.
 — Zaraz będą. Mój drogi, jestem na twoje usługi. Co myślisz robić dalej?
 — Jeżeli nie zginę w pojedynku, wyjeżdżam natychmiast.
 — Do Holszy?
 — Nie, do Egiptu. Niedrów się czuję.
 — A cóż z nią będzie?
 — Z kim?