Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/235

 — Dziękuję za usługę, baronie. Nawzajem bardzo mi będzie przyjemnie odwdzięczyć się i oszczędzić starania o pieniądze, służąc potrzebną kwotą.
 — Mille grâces, książę. Bez załogu fotografji panny Róży Rosenberg? Wymawiając to imię, mam wrażenie, że już kąpię się we wschodnich olejkach. Jestem tedy na usługi księcia! Kto jest z tamtej strony?
 Leon wymienił świadków przeciwnika.
 — Superbe! Za godzinę wrócę z odpowiedzią.
 Zakręcił się na obcasie i nucąc, wyszedł. Książę upadł na fotel i otarł pot z czoła. Czego nie pokrywały formy towarzyskie i jak delikatną i cienką była ta skorupka światowa! Baron Amadeusz miał opinję skończonego gentlemana — a był!... Nagle, zamiast myśl swoją dokończyć, książę się obejrzał i półgłosem szepnął:
 — Żeby tu był Grzymała!
 Pewien był, że tenby przy nim stanął w potrzebie — ten jeden — z drugiego świata i obcy.
 Tymczasem baron, raz kupiony, okazał się wzorowym, załatwił wszelkie formalności i wrócił, zawsze nucąc i kiwając się, z oznajmieniem, że rozprawa naznaczona na rano dnia następnego, i że wybrano pistolety. Znał się na rzeczy wyśmienicie. Leon słuchał go i zgadzał się na wszystko, zbyt zmęczony i osłupiały, aby jasno zdać sobie sprawę.
 — To pierwszy księcia pojedynek? — zagadnął baron między dwoma kupletami.
 — Pierwszy. Byłem parę razy świadkiem.
 — Uhm! Cóż książę myśli robić do jutra?
 — Nie myślałem o tem.
 — Może pójdziemy?... — tonem i uśmiechem dopowiedział.