Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/246

 — Co to za konie! Takie same plamki — równy wzrost, formy, charakter! Bliźnięta chyba! Ty byś mógł je dla mnie dostać. Wiesz — o cenę mi nie chodzi. Warjuję za temi szkapami!
 — Jeżeli spotkam Grzymałę — wspomnę.
 — Dziękuję ci. Podobno w twoich dobrach dzieją się straszne nieporządki?
 — Nie wiem. Dawnom w to nie wglądał. Nie sądzę jednak, żeby się działo coś groźnego; rządcaby mi doniósł.
 — Ten twój rządca, to oberwaniec z szubienicy. On krzyżuje, słyszę, perszerony z anglikami!
 — Bardzo być może, alem nie specjalista! — obojętnie odparł Leon.
 — Słyszałeś, że Idalja idzie za mąż? — spytała Iza.
 — Czytałem w gazetach.
 — A! Strzeliło babie do głowy! — mruknął Maszkowski, znudzony długiem siedzeniem.
 Iza spostrzegła jego niecierpliwość.
 — Spieszno ci do domu, hrabio? — spytała.
 — Uhm! trzy klacze mam chore!
 — A jabym tak chciała jeszcze z Leonem pozostać! — szepnęła, patrząc błagalnie to na jednego, to na drugiego.
 Książę zwrócił się do szwagra.
 — Jeżeli hrabia nie ma nic przeciw temu, to holszańskie konie służyć będą Izie z powrotem.
 — Dobre konie... trochę stare! — mruknął.
 — Woziły mnie często! Proszę, hrabio, zostaw mnie tutaj. Odwiezie mnie Lew do Zabuża.
 — Byle nie późno, bo tam matka zagryzie mnie