Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/251

 — Nie, Izo! Z tobą jest mi tu dobrze!
 Urwał i po chwili wahania, mówił dalej:
 — Czytałem gdzieś, kiedyś, że dzieciom chińskim wpajają od kolebki jedną zasadę: «Skurcz serce». Bardzo niedawno przypomniałem to sobie. Jakie to dalekie w tegoczesnych pojęciach, a jakie nam bliskie i wkorzenione!
 — Wkorzenione, bo spełniane bezmyślnie. Gdy się zdaje sprawę, nałóg jest bliskim upadku — odparła poważnie.
 — Wątpię, Izo. Drzewo się szczepi za młodu, i takiem już pozostaje.
 — Byłoby to rzeczą bardzo smutną, Lwie, w zastosowaniu do człowieka.
 — Myślenie jest zawsze smutne — Izo.
 — Ale bez myślenia nie byłoby postępu. Ty Lwie, jesteś tego dowodem. Ty pójdziesz naprzód.
 — O nie! — zaprzeczył stanowczo.
 — Owszem. Tylko nie zaraz. Teraz przetrawiasz się i myślisz. Jesteś znękany i wyrzucony gwałtownie z kolei; to ci odbiera siłę, zużywa energję. Gdybyś nie kochał, a raczej gdybyś kochał źle, tobyś się zmarnował. Ale jestem pewna, że kochasz szlachetnie i aby tego ludziom dowieść, zaczniesz czynić, aby ich zmusić do szacunku, aby im okazać, że ty sam jesteś swoim panem i królem.
 — Izo, kto ciebie tego nauczył? — spytał zdziwiony.
 — Myślenie, Lwie! — odrzekła z uśmiechem. — Marzenia moje pochowałam i uczułam się taką nędzną, słabą, marną — nie wiedzącą, co czynić z życiem. Wstręt instynktowny miałam do bezczynnego i bez-