Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/264

samobójstwem, książę zajął się wierzchowcem. Zamieniono chyba, czy nie zrozumiano rozkazu. Obejrzał się. Siła kłusował za nim.
 — Znasz tę klacz dobrze? — krzyknął.
 — Bodaj ją był czart sobie wyjeździł, a dobre ludzie nie znali! — odparł Siła ponuro.
 — Więc to ta sama?
 — Taże — wyrodnica.
 Książę umilkł. Zapewne nie ona to zabiła Alfreda, ale on sam tak chciał. Cóż więc opowiadał Maszkowski? I co Leon sam pierwej widział? Z klaczą coś się działo nienaturalnego. Nie trzymała się drogi, szła, jak pijana. Za miasteczkiem już była pianą okryta i potykała się. Parę razy książę ją ciął szpicrutą; jęczała po każdym razie, ale szła coraz gorzej. Wtem pośród lasu stanęła, zawróciła się wkoło i runęła na kolana z głuchem stękaniem. Książę ledwie miał czas zrzucić strzemiona — zwaliła się na bok, rzuciła konwulsyjnie kopytami i głową i rozciągnęła się bezwładna.
 Siła przyskoczył.
 — Ot — już dzięki Bogu, zdechła! — rzekł z westchnieniem ulgi.
 Leonowi myśl jasna jak błyskawica strzeliła do głowy.
 — Zabiłeś ją! — krzyknął.
 Kozak zadrżał, zbladł i do kolan mu runął.
 — Miłościwy kniaziu nasz! — wyjąkał.
 Leon szpicrutę podniósł, ale prędko opuścił.
 — Zabiłeś ją! No mów! Słyszysz!
 — Ja otrułem! — cicho szepnął Siła. — Niech mi Bóg odpuści.