Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/27

 Księżna wstała gwałtownie, odrzuciła tren żałobnej sukni i majestatyczna, rozdrażniona, skierowała się w stronę tarasu.
 W tejże chwili stara księżna skinęła na pokojowca.
 — Poproś tu księcia! — rzekła.
 Jakiego — nie dodała, a sługa nie spytał. W Holszy był jeden tylko książę dla całego dworu.
 Po chwili wezwany się ukazał i przystąpił do tronu matki, pozdrawiając ją bardzo etykietalnym i głębokim ukłonem.
 Niktby nie zgadł, że ten młodszy syn, lubo z winy swego spóźnionego urodzenia mało uważany w rodzinie, od sześciu lat, po raz pierwszy dzisiaj, wracał pod dach ojcowskiego domu, przed kilku godzinami zaledwie powitał matkę, dotkniętą okropną stratą.
 Nie przemówili do siebie ani jednego serdecznego i poufnego słowa, nie dali znać po sobie, czy cierpią, czy się cieszą z widoku najbliższych. Byli księstwem na Holszy i Czartomlu — nie matką i synem.
 Księżna skinęła nań by się zbliżył i wskazała miejsce obok siebie, na małym taburecie, gdzie zwykle siadywała jej lektorka.
 — Zapominasz, się Leonie — rzekła sucho.
 — W czem, księżna matko? — zapytał spokojnie.
 — W formach, mój drogi. Od godziny nie widzę cię na sali.
 — Proszę darować. Istotnie zapomniałem.
 — Książę na Holszy powinien zawsze o swem stanowisku pamiętać.
 — Tak niedawno otrzymałem tytuł, że moje roz-