Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/295

 — Podobno. Przynajmniej ludzie piszczą przed zimą.
 — A ten z Czartomla był szwagrem Butnera?
 — Tak się okazuje.
 — A kasjer jest jego zięciem?
 — Bardzo być może, bom tę młodą parę często spotykał razem na spacerach.
 — Zatem ja — byłem — głupcem!
 — Książę nie myślał o interesach i dobrach.
 — A pan mnie ostrzegł raz i tegom nie usłuchał — rzekł ponuro Leon.
 — Stało się; nie myślmy o tem, co minęło. Ja tę myśl precz odganiam; niech książę uczyni podobnież. Naprzód patrzeć i myśleć. Życie jeszcze przed księciem.
 — Nie dam rady! Nie wiem od czego zacząć jutro — poskarżył się Leon desperacko.
 — Jutro trzeba mniej więcej obrachować, na ile te ptaszki okradły księcia; potem zebrać całą administrację i rozejrzeć się w ich czynnościach; potem popłacić rachunki; potem zlustrować osobiście wszystkie folwarki; a potem, potem — ciągle czynić, czynić i czynić dobrze aż do śmierci.
 Grzymała był znowu sobą. Już swego nie pamiętał; już, co sam przeżył i wycierpiał, wtłoczył w głąb duszy, przejęty był troską księcia, jak własną.
 — A z tem co zrobić? — spytał Leon, wskazując prośby.
 — To załatwimy dzisiaj. To czekać nie powinno.
 Książę za każdem słowem nabierał otuchy. Jakiś wicher go porywał i niósł. Teraz zdawało mu się wszystko łatwem i dostępnem. Chciał zaraz posyłać