Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/316

 — Powiedz-no, Lwie, cobyś uczynił, gdybym tak w tej chwili zechciała obejść pałac od strychu do suteryn?
 Spojrzał na nią, zdziwiony tym nowym konceptem.
 — Ależ, ciotko! Radziłbym tę podróż odłożyć chociażby do dnia — rzekł z uśmiechem.
 — A gdybym nie ustąpiła i minuty?
 — Tobym służył za cicerona.
 — No, no, no! Nie wyzywaj mnie. Zanadto jesteś zuchwały.
 — Ależ, ciotko! zaręczam, że wszędzie sklepienia są bezpieczne, a kurytarze czyste.
 — Drwisz jeszcze! Taisz się! No, więc prowadź!
 Książę brwiami ruszył tylko, na znak podziwu.
 — Siła! — zawołał — weź kandelabr i idź naprzód. Służę ciotce. Zaczniemy od góry, czy od dołu?
 Śmiał się, a to ją widocznie drażniło.
 — Zobaczymy wszystko! — rzekła wyzywająco, trzęsąc głową.
 Oryginalna ta wędrówka trwała bardzo długo. Nie darowała ani jednego pokoju, zaglądała we wszystkie kąty.
 Siła szeroko otwierał oczy i wciąż na pana spoglądał. Leon nie rozumiał nic. Zwiedzili poddasze i suteryny, oba skrzydła i sam korpus. Na końcu stanęli w sypialni księcia.
 — Tu co? — spytała panna Lawinja, wskazując jedne drzwi.
 — Ubieralnia — odparł Leon.
 — A tu? — wskazała drugie drzwi.
 — Gabinet myśliwski.