Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/32

wsuwa rękę pod ramię. Obejrzał się i spotkał utkwione w siebie oczy siostry z wyrazem nieśmiałego błagania.
 Zdziwiony pochylił się do niej i spytał:
 — Czem ci mogę służyć, Izo?
 — Daruj, że cię utrudzam. Wracam właśnie od matki. Chcę cię prosić o coś.
 — I owszem, Izo, ale nie w tej chwili przecie! Mamy gości, nie rozporządzamy swym czasem — upominał z cicha.
 Księżniczka opamiętała się widocznie. Cofnęła się nieco i dziwnie roztargniona odpowiadała na zapytania Maszkowskiego.
 Panna Lawinja, nie schodząc ze swej trybuny perorowała dalej:
 — Panowie i panie, termin namysłu upłynął. Książę Proński jest proszony o głos.
 Wuj zatarł ręce i, składając półokrągły ukłon całemu towarzystwu, wygłosił:
 — «Miłość jest to wieczna młodość i piękno!»
 — Komunał! — mruknęła księżniczka Lawinja.
 — Proszę o głos! — zawołała księżna Idalja. — «Miłość to największa pamięć i największe zapomnienie!» — wymówiły karminowe usta, gdy wzrok szukał uparcie oczu Leona.
 Czy to wskutek magnetycznego wpływu, czy wypowiedzianego aforyzmu, książę spojrzał na bratową.
 — Księżna będzie miała mój głos przy sądzie — rzekł z uśmiechem przymuszonym.
 — Hrabia Edwin Zymbram Maszkowski, herbu Słońce — wolała, zupełnie swą rolą przejęta panna Lawinja.