Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/39

 Panna zarumieniła się nieco i zawahała.
 — Nie chcę pana pozbawiać konkursowej nagrody.
 — Słowo daję, nic mi ona nie znaczy — zawołał.
 — Ach, w takim razie mogę uwolnić pana od niepotrzebnego fantu — odparła z uśmiechem.
 — Palnąłem głupstwo, co? Bardzo być może! Daruje pani. Chciałem powiedzieć, że teraz te kwiaty nic nie są warte, ale skoro je pani weźmie, staną się naprawdę cenne. Słowo daję.
 — Ale ciotka Lawinja nie rada będzie, widząc swój dar w drugiem już ręku.
 — Obrazi się? Et, co tam! Przecie księżniczka Lawinja nie może myśleć, że się z nią ożenię! Co?…
 — Chut! — szepnęła Iza — któż mówi podobne rzeczy?
 — Znowu palnąłem głupstwo. Tam do djaska! A prawda, tak mi się wypsnęło. Ale panna Lawinja nie słyszała. Głupstwo!
 — Nie słyszała, ale widząc kwiaty u mnie pewnieby się obraziła. Zachowaj więc je pan.
 — Doprawdy? Szkoda! Ułożyłem sobie, że je pani ofiaruję. Hm, teraz doprawdy nie wiem co robić.
 — Przyłączyć się do reszty towarzystwa i admirować pożar.
 — Kiedyż ja pani powiem pewną rzecz… — westchnął zakłopotany.
 — Może jutro? — szepnęła z przymusem.
 — Ba! Jutro rano muszę wyjeżdżać, bo widzi pani, miałem depeszę właśnie co do wyścigów wrześniowych. Biegać będą trzy moje konie: kary wałach