Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/41

zgorszone. Proński zaklaskał w dłonie, uszczęśliwiony, Maszkowski rad z konceptu, śmiał się głośno.
 Leon wzdrygnął się i oczy pełne przerażenia i zgrozy podniósł na sportsmena.
 On, człowiek form wyrafinowanych, wyznawca konwenansów i manier wielkoświatowych, wyskok Maszkowskiego odczuł, jak policzek.
 Poczerwieniał i zbladł, ręką powiódł po czole i zająknął się w gładkim frazesie skierowanym do bratowej.
 — Mylisz się, hrabio — odparł baron. — Resztę wieczoru chciałbym spędzić na zielonej łące, w towarzystwie czterech królów, ich małżonek i paziów.
 — Baccarat! Niech żyje! Miewasz kapitalne projekta, baronie! — krzyknęła panna Lawinja. — Izo, idź zobacz, czy księżna już odeszła do swych apartamentów. Siła, stoły i karty! Książę, proszę o ramię. Będziemy grali do białego dnia. To mi przypomni Wiesbaden i Homburg.
 — All right! — dodał Maszkowski.
 — A księżna zechce nam towarzyszyć? — spytał Leon bratowej.
 — Jeżeli jako partenaire dla pana, to i owszem.
 — Księżna jest uosobieniem łaskawości.
 Panna Lawinja, upewniona przez siostrzenicę, że pani domu oddawna udała się na spoczynek, objęła energicznie komendę.
 Ujrzawszy karty w wielkiej sali, oburzyła się na służbę.
 — Do tureckiego gabinetu z tem! — rozkazała.
 Leon poskoczył przerażony.