Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/51

 — Chciałabym ciebie spytać o coś.
 — Słucham.
 — Wiesz? Matka miała wczoraj list od hrabiny Maszkowskiej.
 — Nie, nie wiem.
 — W liście tym prosi o moją rękę dla syna.
 — Ach, tak! Trés correct! — rzekł spokojnie.
 — Chciałem cię spytać, co mi radzisz w tym razie?
 — Jakto? Matka zostawiła ci wybór odpowiedzi?
 — Matka mi przeczytała ten list tylko.
 — Zdanie ma zapewne gotowe. Wedle niego się stanie.
 — A ja?
 — Ty się poddasz!
 — Kiedy ja nie chcę! Nie kocham go. Gdy na mnie patrzy, zdaje mi się, że on mnie ogląda jak swego wyścigowca. Uczono nas, że małżeństwo to związek dwojga dusz miłości.
 — Bardzo cię źle uczono. Małżeństwo — u nas — tu położył nacisk — jest związkiem dwojga imion sobie równych, lub dwojga fortun. Miłość jest prerogatywą plebsu.
 — Jabym tak chciała kochać! — szepnęła księżniczka.
 Spazm nerwowy, właściwy księciu, skrzywił jego rysy.
 — Zachcianki conajmniej niestosowne. Radzę ci o nich przed matką nie wspominać — rzekł chłodno.
 — Więc ja nie mogę nawet swoją osobą, swem życiem rozporządzić! Dlaczego? Czy brat i matka żałują mi holszańskiego powietrza? Pozwólcie mi