Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/55

nie w porę; ale gdy wniesiono czarną kawę, a starego wciąż nie było, zwrócił się do Siły.
 — Profesor nie przyjdzie? — spytał.
 — Prosiłem trzy razy, miłościwy kniaziu, ale nie porzucił robaków.
 — Podać mu obiad w mieszkaniu.
 — Natychmiast!
 Po skończonej uczcie, księżna Idalja pociągnęła szwagra na przechadzkę i wymykali się właśnie na taras, gdy uroczysty głos księżny matki przykuł syna na miejscu.
 — Księcia Leona proszę z sobą do gabinetu.
 Przeprosił bratową ukłonem i poszedł na wezwanie. Iza na skinienie matki, blada jak śmierć, szła także.
 W gabinecie usiedli wszyscy i panowała chwila milczenia.
 Matka przy biurku, w fotelu, przyglądała się swoim alabastrowo-białym rękom, ociągniętym do połowy w koronkowe futeraliki. Iza trzęsła się i mieniła na twarzy. Książę, skubiąc wąsiki, czekał, co nastąpi.
 Na biurze wreszcie zaszeleściały papiery.
 — Odebrałam wczoraj list od hrabiny Zymbram-Maszkowskiej, proszący o rękę mojej córki dla jej syna. Wezwałam was dla podzielenia się z treścią odpowiedzi… Sądzę — zwróciła się do syna — że przeciw tej propozycji i zgodzie na nią nic nie masz.
 — Nic. Znajduję tylko, że i propozycja i zgoda nie wypadły w stosownej po temu chwili, po tak świeżym i bolesnym ciosie.
 Księżnie widocznie nie podobała się uwaga.