Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/60

 — Parions — a discrétion!
 — Zgoda! Wzajemnie.
 Teraz dotknęły się ich dłonie i tak pozostały.
 — Więc gdy wyjedzie matka z Izą do Paryża, któż w Holszy zostanie gospodynią? Może ciotka Lawinja?
 — Ciotka? — uśmiechnął się. — Miała zabawić przez miesiąc, ale już dziś zapytywała mnie o najciekawsze punkty w Szkocji. Wątpię, czy dotrwa do końca tygodnia. Kraj jeszcze nie znajomy, drażni ją, jak rozrzutnika ostatni pieniądz.
 — Któż zatem osłodzi księciu samotność? Może ja? Skoro będę pewna miłego towarzystwa.
 — Księżno! Za tyle łask!
 Pochylił się i ruchem markiza w peruce, zginając kolano, dłoń jej do ust podniósł.
 Byłże to żart, czy rzeczywiste uznanie?
 Tego nie zdradziła jego maska.
 — Zawczesny hołd i podzięka! — sztucznie uśmiechnęła się księżna. — Może robię to w celach bardzo samolubnych. Podobasz mi się pan!… Zresztą, nie sądzę, by książę długo pozostał w Holszy. Nieprawdaż?
 — Zapewne spędzić tu będę zmuszony parę miesięcy.
 — A potem?
 — Potem podobny mus zatrzyma mnie czas jakiś w dobrach galicyjskich.
 — A wreszcie?
 — Odwiedzę matkę w Paryżu.
 — Wtedy mój zakład będzie wygrany. Czeka tam na księcia bohdanka o tyle biedna i brzydka,