Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/61

o ile wysokiego rodu i świetnej paranteli. Proszę, poco ten ruch zdziwienia? Przecie to rzecz oddawna ukartowana.
 — Oddawna? Nie sądziłem, aby osobą moją zajmowano się w Holszy.
 — Gdy mówię oddawna, rachuję od śmierci Alfreda.
 — Ach, tak — nie zrozumiałem.
 — Cóż, książę? Zadowolony?
 — Żałuję, że zadowolonym być nie mogę.
 — Wolałby książę mniej antenatów, a więcej wdzięków i kapitału?
 — Ja, księżno, nic nie wolę.
 — Jakto? A dama z medaljonem? Czerwieniejesz pan?
 — Złudzenie! Moja błękitna krew już nigdy nie czerwienieje.
 I znowu przez jego maskę poznać nie było można, czy drwił, czy mówił poważnie.
 — W każdym razie coś tam było. Nie będę pytała, jak ciotka Lawinja, ale będę wiedziała.
 Książę się skłonił w milczeniu.
 Piękna dama zagryzła wargi. Drażnił ją nieznośnie ten spokój, ta chłodna galanterja. Czy on jej oprócz zdawkowej monety, nic więcej nie da?
 Wstała rozgniewana.
 — Idę spać — rzekła — pan nie umie bawić. Proszę na przyszłość się poprawić, bo zemknę i ja z Holszy, a pan zardzewieje w pustce, jak wasz Centaur nad bramą w ruinach.
 Przyjęła jednak jego ramię i nim doszła do progu swych apartamentów, zmieniła projekt.