Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/67

wydeklamował Niemiec. — Przejrzawszy je, książę pan wyda swój wyrok i zdanie o Fryderyku von Butner.
 Wówczas książę Leon wstał, jak ruszony sprężyną. Tego już było zanadto.
 — Mój panie, nie trzymałbym urzędników, gdybym to miał przeglądać! — zawołał, usuwając od siebie księgi. — Cieszę się, widząc w panu taki zapas sił, energji i ochoty; cieszyłbym się jeszcze bardziej, gdybyś pan mnie jaknajrzadziej i jaknajmniej utrudzał sprawami wewnętrznego zarządu. Codzień o południu poświęcę godzinę na konieczne podpisy. Zresztą żądam, byś pan załatwiał wszystko jak dotąd. Proszę sprzątnąć te księgi.
 Sięgnął po papier, zapisany kobiecem pismem.
 — Wezwałem tu pana w celu wydania następujących rozporządzeń.
 Pochylił się i czytał:
 — Ma być jaknajprędzej zrestaurowany pawilon przy kaplicy dla księdza kapelana.
 — Stanie się, książę panie!
 — Ma być rozszerzony zimowy ogród i połączony z apartamentami księżny Alfredowej Holszańskiej.
 — Stanie się, książę panie!
 — Ma być urządzona przystań na rzece i dwa buciki do spaceru.
 — Stanie się, książę panie.
 — Kasa wypłaci mi jutro 3000 rubli.
 — Może zaraz, książę panie?
 — Jutro o południu!... Na zakończenie polecam panu odebrać w tejże kasie 200 rubli na sporządzenie sobie cieńszego obuwia i zapasu lepszego tytoniu.