Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/78

postronki, autografy, księga dla gości, altana, wszystko z komfortem i względnością dla zwiedzających. A tu nikt mnie nawet nie objaśni, kto to Sumorok.
 — A! przepraszam ciotkę, ja to wiem. Sumorok, jest to szlachciura, władający od dwóch wieków nieprawnie enklawą naszą.
 — Co to jest enklawa?
 — Ten oto pas gruntu na lewo, wąski na pół wiorsty, długi na trzy mile, dzielący najhaniebniej holszańskie pola. Tam pod moim lasem widać dworek szlachcica.
 — A kiedyż mówisz, że on się powiesił?
 — Jego czterech przodków zapewne! Zresztą nie wiem, co się z procesem dzieje. Może tam już nikt nie siedzi.
 — Nie jesteś ciekawy?
 — Nie, ciotko; ale mogę kazać podać sobie wszystkie akta procesu od plenipotenta. Zrobią z tego wyciąg w zarządzie i jeśli ciotkę ta sprawa zajmuje, będzie można ją odczytać.
 — Naturalnie, że mię to zajmuje! Pomyśl-no, cztery samobójstwa! To śliczne!
 — Będę tedy służył streszczeniem.
 — Księżno Idaljo, a gdzież ta róża? Zgubiona?
 — Prawdopodobnie! — wycedziła wdowa.
 Świdrujące oczka panny Lawinji latały z niej na Leona — oboje ani mrugnęli.
 — Hm, hm! — zamruczała, trzęsąc głową.
 Kawalkada jechała dalej, minęła folwark, dobiegła wreszcie wsi czarnej, świeżo spalonej.
 — Ach! tośmy to widzieli któregoś wieczora! Pamiętacie tę łunę za lasem? Ach, jakież to straszne!