Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/81

wolna; kawalkada minęła spaloną wieś, rozwinęła się na drodze.
 Maszkowski zaproponował wyścigi — i cwałowano, pokrzykując po angielsku.
 Prym najniespodziewaniej utrzymała księżniczka Lawinja. Uniosła ją kapryśna klacz, przyprawiła o niemały strach i szkodę, bo za jej śladem zbierano fałszywe włosy, grzebyki, szpilki, wkońcu warkocz i szpicrutę.
 Nareszcie udało się jej pohamować niesforne zwierzę; ale straciła humor i chęć do dalszego spaceru.
 Maszkowski mścił się homerycznym śmiechem, księżna Idalja zjadliwemi dowcipami, a ona sama nie miała na kogo się gniewać, bo klacz wybrała sobie sama, pomimo perswazji masztalerza.
 — Może wrócimy? — zaproponował Leon grzecznie.
 Panna Lawinja nadąsana, poprawiła naprędce włosy i w wymownem milczeniu jechała na szarym końcu, trawiąc bezsilny gniew.
 Maszkowski przysunął się do Izy i prawił jej nieudolne czułości, — a na przodzie Leon z bratową jechali tak blisko siebie, że prawie z ust do ust podawali sobie uśmiechy i znaczące słówka.
 Znowu minęli wieś i, sobą tylko zajęci, nie zauważyli, jak chłopstwo schodziło trwożnie z drogi, jakie głuche na ich widok zapanowało milczenie.
 — Więc książę naprawdę utrzymuje, że o miłości nie ma pojęcia?
 — Zdaje mi się, że tak mówiłem.
 — Żałuję księcia!
 — Jako upośledzonego?