Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/88

 — Zapewne. Nie znalazłem nigdzie podobnych chociaż, zdaje mi się, że wszystkie w Europie widziałem. Unikat — zachowam w poszanowaniu.
 — Jesteś barbarzyńca! — oburzyła się panna Lawinja.
 — Pasowany przez ciotkę na jej rycerza!
 — Cofam! Cofam, aż nie zostanie szczątku po tej kupie rumowisk.
 — Jestem niepocieszony!
 — Jesteś brzydki. Zaledwie cię poznaję... Uprzejmość twa i rycerskość jest płytka, jak twoja Holsza, a upór bezdenny, jak Atlantyk! Tak, tak. Nauczyli cię jezuici!
 — Ciotka mnie przygnębia swą niełaską.
 — Ale ruin nie zburzysz?
 — Niestety, ciotko, ani jednego głazu.
 — Właśnie, właśnie! Kiedy czego chcesz, albo nie chcesz, stajesz się źle wychowanym i upartym, jak wszelkie nisko urodzone kreatury.
 — Dla zrównoważenia, na szczęście, rzadko i mało czego chcę.
 — To jest impertynencja wobec nas wszystkim kobietom wyrządzona! Przeproś!
 — Patrz, książę! — zawołał Maszkowski. — Tam się znowu jakaś tłuszcza zbiera i dąży w naszą stronę! To pewnie znowu jakaś petycja. Słowo daję, to awantura! Urządźmy wyścigi z przeszkodami. Niech szkapy sadzą im przez głowy.
 Książę obejrzał się, groźnie ściągając brwi.
 — Znowu! Trzeci raz! Nie można więc z domu wyjechać. A ba — to trochę za wiele.
 Zbliżająca się gromadka była niewielka: kilku-