Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/94

 — Musiał niegdyś książę ciężko zadrasnąć matkę — rzekła, zniżając głos i patrząc mu w oczy.
 — Skąd ten wniosek, księżno? — zagadnął z uśmiechem.
 — Ze sposobu jej obejścia się. Alfreda traktowała o wiele łaskawiej.
 — To bardzo naturalne. Matka ma mnie dziś za intruza. Alfred był jej dumą i chlubą. Nie grzebie się chętnie swych nadziei, swego dzieła, a na niespodziewanego dziedzica nie patrzy się mile. Alfreda matka kochała. Był jej pierworodnym, urósł pod jej wpływem, urobiła go jak chciała. Lęka się, czy we mnie, nieprzygotowanym i starym, znajdzie podatny dla swej woli materjał. Lęka się i nie wierzy.
 — Czy słusznie?
 — Nie wiem, księżno. Jestem przygotowany do wszelkich możliwych ustępstw.
 — Możliwych? A zatem książę przypuszcza niemożliwe?
 — Nie przypuszczam, rachując na jej takt i rozum.
 — To nie odpowiedź, to tylko zręczna gra słów. Ja pytam: czy jest rzecz, w której książę na matki «tak» odpowiedziałby: — «nie!»
 — Przypuszczam księżno: ale jestem pewien, że to przypuszczeniem zostanie.
 — Bo?
 — Bo matka jest na tyle dumną, iż się na to «nie», nie narazi.
 — Ja myślę, że ona nie rozumie oporu jej woli. Alfred jej słuchał ślepo. Więc też nigdy nie zadawałam sobie trudu żądania czegokolwiek od niego. Załatwiałam to przez matkę i umiem sobie z nią dać