Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/95

radę. Teraz postaram się o zwyżkę papierów księcia i ręczę za wyborny rezultat.
 — Mille grâces, księżno. Szkoda trudu, tembardziej, że ja swój los znoszę spokojnie, niczego lepszego nie pragnąc.
 — Zawczesna przechwałka. Książę nie zna obmyślanej bohdanki, ale ja ją znam i żałuję księcia dla niej.
 — Proszę mi zatem wybrać inną.
 — Spuszcza się książę na mój gust?
 — Najzupełniej.
 — A zatem opiszę ją księciu.
 Powoli zeszli z tarasu. Postacie ich rozpłynęły się w cieniach szpaleru, głosy w szmerze liści i ćwierkaniu usypiających ptasząt.
 O księżnie matce nie było nawet mowy.
 Północ była, gdy Leon znalazł się nareszcie u siebie, sam tylko z Bernardem.
 Kamerdyner krzątał się po pokoju i chrząkał, chcąc zwrócić na siebie uwagę, ale pan wcale się do snu nie kwapił.
 Rzucił się na fotel u okna i nieruchomy, z zamkniętemi oczyma odpoczywał. Twarz mu się krzywiła w spazmie zwykłym, jak zwykle też ziewał nerwowo.
 — Jasny pan pozwoli sobie przyrządzić proszek? — spytał nareszcie lokaj.
 — Nie. Nic nie pomagają.
 — Jasnemu panu trzeba trochę rozrywki — jeszcze ciszej szepnął Bernard. — Tu w tej pustce i jednostajności można się rozchorować.
 Niewiadomo, czy książę słuchał. Oczu nie otwierał.