Strona:Maria Rodziewiczówna - Bajka o głupim Marcinie.djvu/13

 Zawołał go Tomasz.
 — Hej, Marcin, co ty tu porabiasz?
 — Witaj, bracie! Ja ta czeladzi swej doglądam, i trzodę swoją pasę! — odpowiada, podchodząc.
 — Co za czeladź i gdzież trzody?
 — A ot czeladź — słońce. Widzisz jak mi pole obrabia, a na niem trzoda hula. Nie słyszysz?
 — To ty tu pasiekę założyłeś?
 — A poco? Sama się założyła dla mnie. Jakem tu przyszedł, juści mieszkały po szczelinach. Słodkie serce mają moje skały.
 — A gdzież ty mieszkasz?
 — Jako one trzody moje w skale.
 — A czemże żyjesz?
 — Potok mnie karmi i poi.
 — Aha! — pstrągi masz — prawda! No, pokaż swe dostatki! — śmieje się Tomasz.
 Zaprowadził go Marcin do jaskini, chłodnej i suchej — pokazał pszczelne szczeliny — swe posłanie z ziół suchych, swe statki nieliczne, potem go ugościł rybą pieczoną i miodem, a wreszcie usiedli nad potokiem, i Tomasz