Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/101

 — Wyjeżdżam do Moskwy. O której kuryer?
 — O trzeciej. Po co jedziesz?
 Urzędnik przechylił się do jego ucha i szepnął:
 — Z Nataszą Pawłowną.
 Maksym Morduchow gwizdnął i śmiechem parsknął.
 — No, to szczęśliwej drogi.
 Urzędnik do sanek wsiadł i rzucił kacapowi adres. Petersburg szalał i pił, on się otulił w futro i rozmyślał bardzo poważnie.
 Sprawa była widocznie krzywa, kiedy Morduchow tak ją zalecał, tyle się o nią troszczył. Przypomniał sobie Fomowa, pięknego, rozpustnego chłopca, który grał, pił i hulał na zabój, aż go Morduchow wysłał na prowincyę, żeby z oczu zszedł.
 Musiał tam się stać nielada skandal, kiedy Noskow był zmuszony telegrafować.
 „Końce w wodę” — łatwo było Morduchowowi tak rzec — trudniej uczynić — na miejscu!
 Ha — służba — ostatecznie Fomow miał plecy. Zawsze się wykręci, tamten umarł. Noskow był głupi, bo przepadnie jego karyera — a on — miał instrukcye — był maszyną!
 Sprawiedliwość, prawda! Ironicznie się uśmiechnął...
 Ruszył ramionami. Potruli się czy nie potruli, nikt tego bardzo do serca nie weźmie, on najmniej. Polecono mu ratować żywego — bardzo słusznie, — bo tego martwego żadne ratowanie nie wskrzesi!
 Wstąpił do ministeryum, odebrał papiery, potem zajechał do mieszkania, przebrał się do drogi, kazał służącemu spakować rzeczy, napi-