Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/137

niej na wieki. Ciężko, posępnie upłynęły te ostatnie dni.
 Pani Barbara wstała, ale o lata postarzała. Domowi patrzali na nią z troską i niepokojem. Wacław stracił zupełnie humor.
 Po jego odjeździe, rzecz dziwna i pani Annie i Filipowi zrobiło się swobodniej i tegoż wieczora staruszka, zostawszy sama z wnukiem, rzekła z cicha:
 — Czy nie uważasz, jaki Wacław był nie swój pod koniec. Coś tam być musi nieczystego.
 — Albo co? — spytał Filip.
 — Ten atak matki po tym spacerze, to wszystko podejrzane. O czemś złem rozmawiali.
 — Niech babunia mamy spyta.
 — Oj, nie! Powiedziałaby sama! Kiedy milczy, snać nie może powtórzyć.
 — A cóżby to być mogło?
 — Chyba się zakochał w jakiej rosyance i żenić się zamyśla.
 — Co też babunia mówi! Gdzieżby on śmiał matce coś podobnego powiedzieć, albo i pomyśleć!
 — No, no! — pokiwała głową pani Anna. — Ja jednak jutro do Iłowicza napiszę, wybadam delikatnie.
 Struty na duszy tą rozmową, pojechał nazajutrz Filip do Ładynia po radę i otuchę.
 Barcikowski mrukliwie go przyjął, czem chłopca do reszty pognębił. Usiadł w kącie i milczał, mnąc czapkę i szpicrutę w ręku, a stary fajkę pykał i sapał gniewny.
 — Koniczynę zebrałeś? — spytał wreszcie.
 — Zebrałem.