Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/140

 — Ksiądz mi mówił — ten perekińczyk. Spotkałem go podpitego na rynku i śmiejąc się mi gada:
 — Zobaczyłem wreszcie i z pańskiej familii kogoś u siebie. Pan „Winczesław” Barcikowski metryki brał!
 — Łże Judasz! — krzyknął Filip.
 — Nie łże, bom się rozpytywał na poczcie i w policyi. Był — papiery wziął, i pojechał. Myślałem, że was okłamuje, chciałem ostrzedz, żebyście bronili. Ano — teraz już po wszystkiem. Zapaskudził nam nazwisko — bodajże był przeklęty!
 — Panie, co pan mówi! Ja zaraz polecę do niego.
 — A wiesz, gdzie jest?
 — W Kownie. Zaraz po feryach miał się przenieść.
 — Ano — to leć!
 — A co ja w domu powiem?
 — Babce gadaj prawdę, a matce ja powiem, że cię poprosiłem, byś mnie zastąpił w interesie. Leć, ja ci pieniądze na drogę dam.
 Filip, napół przytomny, wskoczył na jego wózek i pojechali do dworu.
 Tej samej nocy jechał Filip do Kowna, w gorączce, ale pełen złych przeczuć.
 Babka, gdy jej powiedział, co się stało, milczała długą chwilę ponura, wreszcie oburącz chwyciła siwą głowę i rzekła:
 — Zabił matkę.
 Zabił matkę, zabił matkę — huczało mu w głowie.
 Gdy dojechał do Kowna, ruszył wprost do Jadwini. Nie wierzyła oczom, gdy go ujrzała przed sobą, i rzuciła mu się radośnie na szyję,