Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/143

zrazu jeszcze Iłowicza odszukać, ale poco? Ratunku już nie było, skarżyć się — komu? Tamten nawet nie zrozumie. Trzeba wracać co rychlej, zabrać Jadwinię, razem strzedz matki, by się nie dowiedziała ze strony, przygotować ją, a potem... Już i myśleć się bał; co potem będzie.
 Gdy stanął w Kownie, odetchnął, że przecie nie sam cierpieć i bić się z myślami będzie, że z siostrą już razem troskę podzielą, obmyślą, co dalej robić. Zastał Jadwinię, zajętą pakowaniem rzeczy — spojrzała na niego, i łzy jej się rzuciły do oczu.
 — Ach Filip, co my Bogu zawinili! — zawołała łkając.
 — Co matce powiemy! — odparł: ręce łamiąc....
 — Matce! Matce! — jęknęła. — Już jej nie powiemy! Nic, nic!
 I podała mu leżącą na stole depeszę.
 Zanim przeczytał, już wiedział, i rozpacznie, głośno już wymówił to, co go całą drogę męczyło.
 — Zabił matkę! Zabił matkę!
 Depesza była do Jadwini od Muszki.
 „Przyjeżdżaj — matka nie żyje, uwiadom Filipa”..
 Filip płakać nie mógł. Patrzał ponuro na litery, i dyszał w męce.
 — Kto jej powiedział tak prędko — szepnął.
 — Kto! Ktoś „z nich”! — odparła z dziką zaciętością Jadwinia.
 Oschły jej oczy i świeciły gorączką.
 — My jedźmy! A jemu poślę tę depeszę.