Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/15

miała w kieszeni pięć rubli łapówki dla urzędnika.
 Ale urzędnik był nieznany, i na jej widok podszedł z uśmiechem i wyciągniętą dłonią.
 — Ciocia mnie nie poznaje.
 — Nie — (w mundurze nie miała krewnych). Potrząsnęła głową. — Co to? Szpieg chyba!
 — A jaż Adam lłowicz.
 — Adaś! — zawołała, jeszcze nieufna. — Przecie Adaś w Petersburgu służy — co? Pułkownik pono? I to ty masz być? Jakże twoja matka?
 — Już od trzech lat w ziemi.
 — Nie może być! W moim była wieku.
 — Ale ciocia na jej córkę wygląda. Zgasła jak świeczka na zapalenie płuc. U nas klimat okropny. — Trzeba życie przeżyć, żeby przywyknąć.
 — A Julek, twój brat?
 — Razem żyjemy! On dobre ma miejsce, dochodne — inspektora w wojennej artyleryjskiej szkole. W tym roku dostał Włodzimierza pierwszej klasy. Ten pójdzie wysoko. Dobre ma plecy.
 — A jakże? Żonaci jesteście?
 — Julek zapewne tem skończy. Dobra partya, jej ojciec generał.
 — Rosyanin. — Pani Anna tylko tyle rzekła, ale gość się zająknął.
 — Nie, kozak! — rzekł i wnet dodał: — Ja zapewne zostanę kawalerem. Nie mam powołania do małżeństwa.
 — I Julka powinieneś ustrzedz! — odparła surowo.
 — Naturalnie, ja mu perswaduję. Panna przecie więcej ma mocy nademnie.
 Rozśmiał się i mówił dalej: