Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/150

w parę dni potem ruszył do Kowna. Filip pozostał w powiatowem mieście, w brudnym żydowskim zajeździe, w bezczynności nieznośnej i w niepokoju, czekając rezultatu.
 Barcikowski odnalazł łatwo mieszkanie prokuratora i zameldował się w urzędowym gabinecie, kładąc tem nacisk, że przybywa tylko jako interesant, a nie jako krewny i gość.
 Zastał Wacława u biura, w mundurze, przywitali się sztywno, jak obcy.
 — Czem mogę panu służyć? — spytał młody człowiek, wskazując gościowi fotel.
 — Przyjechałem z upoważnienia rodzeństwa pana w sprawie uregulowania spadku. Mam ze sobą potrzebne papiery i...
 — Jakiego spadku? — spytał Wacław niespokojnie.
 — Po świętej pamięci matce waszej, która na Gródku miała dożywocie.
 Prokurator zerwał się z fotelu, zbladł...
 — Matka umarła... — wyszeptał, podnosząc dłoń do czoła i oczu.
 — Dwudziestego siódmego września!
 — Dwudziestego siódmego! — powtórzył machinalnie Wacław, stał długą chwilę, jak ogłuszony ciosem, potem zwrócił się do Barcikowskiego, a rozpacz miał w oczach.
 — Dlaczegóż mnie nie uwiadomiono. Więc ja już nie syn — nie brat!
 — Siostra pańska odesłała depeszę do mieszkania tutaj!
 — Nie otrzymałem. Dwudziestego siódmego! — zamruczał. Upadł w fotel, objął głowę w dłonie, i zapanowało długie, ciężkie milczenie.