Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/151

 Przerwał je Barcikowski. On teraz mówił sztywno i sucho.
 — Gródek tedy przeszedł w posiadanie dwóch synów i córki i spadek ten trzeba podzielić.
 Wacław się żachnął, odjął ręce od oczu i odparł gwałtownie:
 — Ja im mą część ustępuję. Nic nie wezmę. Zrzekam się.
 — Oni togo nie przyjmą od pana. Polecił mi załatwić interes ściśle i prawnie, radzi są zatrzymać Gródek, a proponują panu spłatę w pieniądzach.
 — Uczynię, co tylko zechcą i na wszelkie warunki się zgodzę. Czy brat mój przyjechał z panem?
 — Nie. Mam od nich obojga plenipotencyę.
 Wacław głowę spuścił i ponuro się zamyślił.
 Barcikowski otworzył tekę i począł z niej wydobywać papiery. Szelest obudził młodego człowieka.
 — Pan daruje — rzekł zmęczonym głosem — ale dzisiaj nie jestem w stanie niczego załatwić. Proszę odłożyć to do jutra. Muszę oprzytomnieć!
 Miał istotnie prawie obłęd w oczach. Barcikowski w milczeniu zebrał napowrót papiery i wstał. Ani współczucia, ani sympatyi nie było na jego twarzy. Spytał lakonicznie:
 — O której mam przyjść jutro?
 — Proszę o adres hotelu. Ja do pana przyjdę rano.
 — Będę czekał. Mieszkam w Europejskim.