Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/152

 Skłonił się sztywno i wyszedł.
 Wtedy Wacław zerwał się z miejsca, parę razy przeszedł się po pokoju, przystąpił do okna i bezmyślnie wpatrywał się w szare chmury. Po twarzy chodziły mu drżenia i spazmy.
 Nie słyszał otwarcia drzwi i lekkich kroków żony — dopiero, gdy stanęła tuż za nim i dotknęła jego ramienia, obejrzał się.
 — Co ci jest? — zawołała przerażona wyrazem twarzy.
 — Matka umarła! — rzekł głucho.
 — Mon Dieu! — szepnęła żałośnie, obejmując go za szyję. I siedzisz tu sam, zamiast do mnie przyjść. Chodź — skąd wiesz! Miałeś depeszę?
 — Umarła dwudziestego siódmego września!
 — To okropne! W dzień naszego ślubu! Jakże to? Nie dali ci wiedzieć o chorobie.
 — Może nie chorowała — szepnął.
 — Nagle umarła. Więc czemu nie wezwano na pogrzeb. Pojechałabym z tobą na jej grób! Co za nieszczęście. Któż ci doniósł o tem?
 — Przyjechał krewny w sprawie spadku. Mój Boże, umarła, umarła. Wszystko skończone.
 — Winia, Winia, nie rozpaczaj! — poczęła go pieścić i całować, tuląc do siebie. Boża wola — nic nie poradzisz. Chodźże, chodź, pomodlimy się za nią.
 On się wzdrygnął.
 — Nie, nie, zostańmy tutaj! — zawołał przerażony na myśl „ikony” w kącie sypialni, do którego chciała go zaprowadzić, żeby się