Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/153

modlić za matkę. Pociągnął ją na kanapę i usiadł, mówiąc gorączkowo.
 — Wszystko skończone. Umarła, nie rozumiejąc mnie, nie poznawszy ciebie, nieprzejednana. Gdyby żyła, przebłagałbym ją — musiałaby ciebie pokochać, pobłogosławiłaby nas wreszcie. A teraz — wszystko skończone.
 — Przejednamy wszystkich! — mówiła słodko — nie desperuj Winia. Pojedziemy tam, na jej grób, pozna mnie twoja rodzina, ja ich kochać będę i dogadzać, zobaczysz, że się wszystko ułagodzi. Czegóż ten krewny chciał od ciebie?
 — Mamy się dzielić majątkiem. Chcą mnie spłacić.
 — A ty, coś powiedział?
 — Że zrobię, co zechcą.
 — Tak dobrze. Pokaż im, żeś życzliwy i bezinteresowny — ile ocenią, to przyjmij i gotówki nie żądaj, żeby im ciężko nie było. Zostaw tę sumę na majątku, a zrzeczenie daj ze swej części! A tego krewnego do nas zaproś, ugość, i powiedz, że ich odwiedzimy na przyszłe lato. Tak trzeba, żeby nas za rodzinę i przyjaciół mieli. Rozumiesz.
 Skinął głową, uradowany jej życzliwością i sercem, a ona mówiła dalej:
 — Stary rodowy majątek trzeba utrzymać. Jużci, że go w rodzie utrzymamy. Jeśliby nawet twój brat zachować nie mógł, to ja ostatni mój grosz dam, a jego uratuję. Bądź spokojny o tę ziemię! Ja wiem, jak ci jest droga!
 Spojrzał na nią.
 — Ale ja ją chętnie bratu ustąpię.
 — A jakże! Niech ją trzyma, a my go w ra-