Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/180

okolicę. Wacław się szczelniej otulił płaszczem i od zimnej wilgoci się wstrząsnął.
 — Poganiaj! — mruknął do furmana.
 Ale ten i bez rozkazu śpieszył do domu. Konie poczuły już stajnię i wyciągały co sił z błota — i rychło daleko za nimi został młyn — upiór.
 Wreszcie wjechali między uprawne pola i furman rzekł:
 — Ot, u nas we dworze się świeci!
 Światełko zbliżało się, coraz wyraźniejsze, i wreszcie wjechali w topolową wysadę, w bramę, zatoczyli krąg i stanęli przed gankiem.
 Dom zupełnie w ziemię wrósł, mchem porósł dach, słupy podjazdu się pochyliły — wydał się Wacławowi ruderą.
 Gdy wysiadał z bryczki, drzwi się otworzyły, i stanął w nich Filip ze światłem i nie mówiąc, podał bratu rękę.
 Weszli do mrocznej sieni, i Wacław rozbierając się z płaszcza, rzekł:
 — Myślałem, że żywy nie dojadę. Opętany kawał drogi, a już gorszej chyba na świecie niema.
 — Nam się zdaje fraszka. Przwykliśmy! — odparł Filip, siląc się widocznie na ton swobodny.
 I takie ich było powitanie po dziesięciu latach.
 — No, pokaż się, jak wyglądasz! — zawołał Wacław.
 I stanęli naprzeciw siebie i spojrzeli w oczy. Wacław wyłysiał i twarz mu się rozlała. Blady był, jakby nalany, niezdrowej cery, oczy straciły blask i życie, nabrały za to ostrości i nieprzyjemnego chłodu. Lekko już się gar-