Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/181

bił, a około ust miał grymas, rodzaj nerwowego ściągnięcia muskułów, które nadawało twarzy przykry wyraz.
 Filip wysechł i zczerniał — na jego nieładnej, z gruba ociosanej twarzy, mnóstw bruzd i zmarszczek się ryło, a w czuprynie czarnej, sterczącej jak szczotka, srebrzyło się wiele włosów.
 Tylko w szczerych siwych oczach świeciło dawne zuchwalstwo i siła, a usta miały pogodny spokój wraz z wielką stanowczością.
 — Zmieniliśmy się, i nie dziw! — rzekł.
 — Ha! Ty przynajmniej na wsi uchowałeś zdrowie, a mnie miasto zjadło. No, jakże ci się powodzi?
 — Ano — jestem na miejscu. To grunt.
 — Ożeniłeś się, słyszę?
 — Tak. Już pięć lat temu.
 — Przedstaw-że mnie swojej pani. Pokaż dzieci.
 — Żony niema w domu. Wyjechała do chorego ojca. Dzieci nie wiele, córka czteroletnia i chłopak dwulatek. Zabrała je ze sobą.
 — A babka, jakże się miewa?
 — Babka słaba. Nie wychodzi ze swego pokoju, w fotelu życia dobywa.
 Cień przeszedł po czole Wacława. Czuł, że nie do domu, ani do swoich przyjechał. Że brat go przyjmuje oficyalnie, sam jeden, jakby z obowiązku gospodarza domu. Zagryzł wargi, i zimne jego oczy zamigotały złym ogniem, pokonywał się jednak, ukrył wrażenie i rzekł:
 — Szkoda. Bardzo mi przykro, że twej rodziny nie poznam.