Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/184

 — Po to właśnie, żeby nie zapomnieć języka.
 — A jakbyś i zapomniał, jaka ci z tego będzie strata.
 — Więc ty mi radzisz wyrzeczenie się narodowości?
 — A po cóż ci ta narodowość w Tule? Dzieci twoje nie będą polakami, ani ty tutaj wrócisz.
 — Dlaczego nie. Właśnie mam zamiar kupić tu w kraju majątek i dzieci moje będą tutejszymi obywatelami.
 — Majątek kupić możesz na ich imię, ale oni przez to polakami się nie staną.
 — Zobaczymy. Uważam, że przez te dziesięć lat nie postąpiliście naprzód w pojęciach.
 — Nie! — odparł twardo Filip.
 Wacław się roześmiał szyderczo.
 — Nic więc dziwnego, że we wszystkiem upadasz i narzekasz na biedę. No, i bez mojej pomocy — nawet Gródka byś nie mógł utrzymać. Ręczę ci, że w moich rękach inaczejby wyglądał majątek.
 — Pewnie, że inaczej! — mruknął Filip.
 — To mi go odstąp!
 Filip się wzdrygnął
 — Nie. Za nic. Żądasz spłaty tych dziesięciu tysięcy i te ci na Nowy Rok wypłacę. Zresztą moja bieda do mnie tylko należy. Nie proszę cię o pomoc.
 — Ja też ci się nie narzucam.
 Zapanowało przykre milczenie, które wreszcie Filip przerwał, siląc się na uprzejmość.
 — Jeśli rzeczywiście majątku do nabycia szukasz, jest tu o mil siedm folwark, który kupiła jakaś generałowa z Kijowa i chce sprzedać.