Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/187

celu dojdzie. Proszę cię, wskaż, gdzie będę nocował, jestem zmęczony.
 Filip zapalił świecę i zaprowadził go do rogowego gościnnego pokoju. Rozstali się w milczeniu, i Filip, cały jeszcze wzburzony, poszedł na drugi koniec domu i zapukał do pokoju babki. Zastał ją jeszcze ubraną i rzekł, stawiając świecę:
 — Stało się. Nie wytrzymałem, a takem sobie wmawiał obowiązek gościnności i cierpliwość.
 — Jak było? — spytała surowo.
 Powtórzył całą rozmowę.
 — Więc on śmiał czego innego się spodziewać? — rzekła. — Żebyś mu zmilczał, byłbyś tchórzem. Dobrześ postąpił.
 — Ale wroga mamy.
 — Ha, trudno — odparła zawzięcie. Paktować nie będziesz. Zapłacisz mu, co się należy i więcej nie ujrzą go nasze oczy. Skąd zbierzesz te pieniądze?
 — Powiększam bankową pożyczkę.
 Przeszedł się po pokoju i spytał:
 — A jeśli on jutro zechce się z babunią widzieć, co mam powiedzieć?
 — Nie będę słabsza od ciebie. Niech przyjdzie. Muszce trzeba było tej przykrości oszczędzić. Dzieci do niego nie dopuścić, ale my dwoje musimy tę zgryzotę znieść! Niech przyjdzie do mnie.
 — Chyba po naszej rozmowie, nie ośmieli się babuni na oczy pokazać.
 Mylił się Filip, gdyż nazajutrz po herbacie ozwał się Wacław:
 — Czy babka nie bywa w jadalni?
 — Jada u siebie.