Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/198

 — Szkoda.
 — Dlaczego?
 — Bo było lepiej wziąć majątek. Oczywiście, oszukali cię w dziale, jak sami chcieli. Dzieci niby kochasz, ale o ich przyszłość wcale nie dbasz. Zostawisz im po sobie — figę. A to wszystko, żeby wzbogacić rodzinę, która drwi sobie z ciebie, jak z głupca.
 Milczał, chodząc ciągle wzdłuż pokoju.
 Nagle spytał:
 — Czy to prawda, żeś na bal pojechała z Fomowem?
 — Któż ci to mówił?
 — Alosza.
 Roześmiała się i ruszyła ramionami.
 — Myślałam, że mała Natasza — odparła.
 Potem ziewnęła zmęczona i znudzona.
 — Spać mi się chce. Proszę cię, jutro umów Tercewa i zapowiedz służbie, żeby mnie nie budzili przed południem. Te tysiąc rubli dla Pełagiei wzięłam na parę dni u starego Jermołowa. Załatw to z nim sam. Dobranoc ci!
 I ułożyła się do snu.
 Nazajutrz rano Wacław poszedł do sądu, a skończywszy obowiązkowe zajęcie, pojechał na poszukiwanie Tercewa, do mieszkania jego ojca, duchownego „ojca Nikanora,” proboszcza jednej z przedmiejskich cerkwi.
 Ale Siergiej, piąta latorośl tego rodu, po wypędzeniu z uniwersytetu i powrocie na łono rodziny, rzadko bywał w domu, i ani rodzice, ani siostry nie wiedziały, gdzie jest obecnie. Obiecano go szukać i przysłać do pana prezesa.
 Ztamtąd ruszył Wacław do Jermołowa.