Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/200

 — Patrz, co się tu dzieje i powiedz, czy tu można żyć! — napadła na niego.
 — Spodziewałem się tego, po usunięciu Pełagiei. Zanim ją wypędziłaś — trzeba się było zastanowić.
 — Nie wspominaj mi tej wiedźmy i zamiast moralizować, daj radę. Ja tu nie zostanę, jeśli ma być taki porządek!
 — A no, weź jaką gospodynię do zarządu domem.
 — Byłeś u Tercewa?
 — Byłem, alem go nie zastał. Ma się tu zgłosić.
 — Gospodynie radzisz? A znasz jaką?
 — Skądże? U mnie w sądzie nie bywają takie kandydatki.
 — Masz humor do żartów. Ja nie. Niby najstosowniejby było dostać jaką ubogą krewnę. Może ty masz w swojej rodzinie coś stosownego.
 Ruszył ramionami.
 — Skądże ci ta myśl przyszła?
 — Masz ton, jakby to było coś obraźliwego.
 — Nie, ale to nie ma sensu.
 — Dlaczego?
 — Bo z mojej rodziny nikt tu nie przyjedzie.
 — Bo co?
 — Bo tu jest dla nich za zimno.
 Spojrzała badawczo, czy żartuje, ale miał twarz bardzo poważną i smutną.
 — Tyś jednak nie zmarzł dotychczas.
 Lekki uśmiech przemknął mu po rysach i spojrzał na nią czule.
 — Tyś mi była słońcem — rzekł.