Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/201

 — Et, ten mi prawi madrygały — wyrzekła niecierpliwie, przechodząc do jadalni.
 Zasiedli do obiadu.
 — A gdzież dzieci? — spytał zdziwiony.
 — Będą jadały odtąd w swoim pokoju. Nie będę ich musztrować. Jest bona od tego, a ja chcę mieć choć u stołu spokój.
 Nie śmiał zaprotestować, ale ścisnęło mu się serce na widok tylu pustych miejsc. Brakło mu dziecinnego hałasu i szczebiotu.
 Po chwili ozwał się po francusku:
 — Jermołow bardzo niechętnie przyjął moje pośrednictwo. Musiał okropne zedrzeć procenty?
 — Nie wiem. Nie umawiałam się.
 — Dlaczegóż tak się bronił, obstawał, żebyś ty sama płaciła?
 — Tak? A no, to mi daj pieniądze. Sama załatwię.
 — Jak chcesz. Nie cierpię tego bydlęcia i nie rozumiem, jak ty do niego trafiłaś.
 — Pieniądze trzymają się takich.
 — Tak. Złoto i błoto to nierozłączna para. Po rozpatrzeniu stu spraw, niby miłosnych, dziewięćdziesiąt ma za grunt pieniądze.
 Mówił to obojętnie, myśląc o swym fachu jurysty, ale Saszeńka bystro na niego spojrzała i po chwili roześmiała się.
 — Chyba Jermołow miłości w swe operacye nigdy nie wmiesza.
 — To nie, ale z ilu on miłości skorzysta.
 W tej chwili ozwał się dzwonek w przedpokoju, lokaj wyszedł i zaraz wrócił.
 — Przyszedł pan Tercew, mówi, że go barin wzywał.
 — To dobrze. Poproś go do gabinetu.