Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/208

 — Ten jest niepoprawny! — rzekł do żony, gdy się o tem zgadało pewnego wieczora.
 — Szeroka natura! — odparła, dość pobłażliwie.
 — Ale, nie mówiłaś mi, że Morduchow Maksym tu był. Zapewne złożył ci wizytę?
 — Był. Bardzo żałował, że ciebie nie zastał, ale się spodziewa, że po Wielkiejnocy przeniesiemy się do Petersburga.
 — Mam nadzieję. Cieszysz się?
 — Naturalnie. Zbrzydł mi już tutejszy partykularz i plotki.
 — Wiesz! Zdaje mi się — ale nie jestem pewny, żem widział Pełagieję w Petersburgu.
 Ruszyła ramionami tylko.
 — A Tercew? Dobrze się sprawia?
 — Dobrze. Swoje robi i nie narzuca się.
 Wszysko tedy było pomyślnie. Dopiero po kilku tygodniach, około Nowego Roku, raz na ulicy, zaczepił go Jermołow:
 — Cóż, Winczesław Sewerynowicz, tak wam pilno było płacić za żonę — i ustaliście.
 — Jakto? — zdumiał. — Tegoż dnia wręczyłem żonie pieniądze, boście woleli się z nią rozrachować.
 — Aha, żona wzięła pieniądze! No — to i dobrze.
 I poszedł stary kacap dalej.
 Wieczorem Wacław zagadnął żonę:
 — Czego się Jermołow mnie czepił dzisiaj o te tysiąc rubli Pełagiei? Przecie zapłaciłaś?
 — Naturalnie! — odparła i oczy jej błysły gniewem. — A! stary szelma śmie się upominać!
 Umilkła i patrzyła ponuro przed siebie.
 Po chwili rzekła:
 — Wiesz ty! Jabym chciała pojechać na