Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/210

 — Dobry wieczór, panom! Dla czego pan nie każe dzieciom spać się kłaść, panie Tercew, a sami nie przyjdziecie na gawędkę do salonu. Co ty za obrazki przeglądasz, Kola?
 Dzieciak pokazał mu książkę. Była to ilustrowana anatomia. Studenci spojrzeli po sobie, wstali i Zwierow począł się żegnać.
 — Zagadaliśmy się — rzekł — i nie zauważyłem, że tak późno. Spokojnej nocy.
 Gdy wyszedł a chłopcy poszli spać, Barcikowski odezwał się:
 — Jakże panowie mogą prowadzić przy dzieciach nieprzystojne rozmowy i dawać im do rąk takie książki?
 — Albo to źle, że wcześnie życie poznają? Zona pańska mi przykazała: niech lepiej za wiele znają, niż za mało. Ale zresztą, albo oni co rozumieją? — odparł Tercew lekceważąco.
 — Ale ja podobnego systemu nie aprobuję i usilnie pana proszę o większą uwagę, co dzieci słyszą i na co patrzą. Takie książki powinny być pod kluczem!
 — Dobrze! Zamknę! — zamruczał Tercew.
 Wacław wyszedł do pokoju chłopców.
 — Pacierz zmówiliście? — spytał Aloszy.
 — Tak — odpowiedział, ale jednocześnie Kola zawołał:
 — Nie. My już dawno nie mówimy pacierza.
 — Dlaczego kłamiesz? — ostro zagadnął Aloszy Wacław.
 — A ty także do cerkwi nie chodzisz! — odparł chłopak zuchwale.
 — Tobie nic do tego. Ty masz pacierz odmówić codzień.