Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/216

 — Ileż ma lat? — spytał Filip.
 — Cztery.
 — Tyle, co moja najstarsza.
 — Dwoje masz?
 — Troje. Chłopak się urodził w Adwencie. Seweryk, dla pamięci ojca nieboszczyka, a starszy Kazio, jak teść mój.
 — Twój teść zawsze służy u tego hrabiego?
 — Zawsze. Dzięki Bogu, pełen sił jeszcze.
 — Musiał sporo zebrać przez tyle lat?
 — Hrabiemu zebrał. To też go tam bardzo poważają. Nie kradł, więc zkądżeby zbierał dla siebie.
 — A ja zawsze trwam w zamiarze kupienia tam u nas majątku. Na wiosnę chciałbym już mieć jaką własność i wakacye tam spędziś.
 — To nie trudno. Handlują tam teraz majątkami, jak końmi. Nowonabywcy nie bardzo się aklimatyzują.
 — W maju pojadę na targi do Wilna i może mi coś dogodnego się trafi, — rzekł Wacław zamyślony.
 W tej chwili drzwi się otwarły i weszła Saszeńka.
 Filip wstał, a ona, nie czekając przedstawienia podała mu rękę z ujmującym uśmiechem i przemówiła po francusku.
 — Jakże się cieszę, że pana poznaję. Witam całem sercem.
 Filip poczerwieniał. Ledwie rozumiał po francusku; mówić nie potrafiłby, ale był istotnie olśniony pięknością jej, czarem całej postaci, głosu, ruchu.