Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/217

 Ona też przyglądała mu się ciekawie i rzekła swobodnie:
 — Ale pan do Wacława niepodobny. Nigdybym was za braci nie miała z twarzy.
 — Mów po swojemu Saszeńka — wtrącił Wacław.
 — O, i owszem. Będzie nam swobodniej. U was tam pewnie dużo po rosyjsku mówią?
 — W urzędach obowiązkowo, więc trochę umiem.
 — A okolica tam u was ładna, bogata?
 — Mnie się zdaje, że najpiękniejsza na świecie.
 — A tu się panu podoba? Był pan kiedy w Petersburgu?
 — Nie, nigdy nie byłem. Od nas mało kto bywa w Petersburgu, chyba za koniecznym interesem. Do Warszawy jeżdżą.
 — Ach tak! — uśmiechnęła się i po chwili spytała:
 — Au pana w domu ludno?
 — Babka stara, żona, troje dzieci.
 — A siostrę przecie macie?
 — Siostra w Warszawie nauczycielką.
 — Ot, powinnaby do nas kiedy zajrzeć. Muszę ją sobie koniecznie zaprosić. No, skończył pan herbatę, proszę do salonu na gawędkę.
 — Służę... tylko wpierw chciałbym interes z bratem załatwić.
 — Dajże pokój, będzie czas — protestował Wacław, ale Filip był uparty i już pugilares dobywał.
 — Chwila czasu i będzie po wszystkiem — rzekł. Odrachował pieniądze, Wacław mu zwrócił jego weksel, istotnie chwilę to trwało, i o-