Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/219

 — Ja nie chcę! — ze złym wyrazem oczu rzekł Alosza.
 Filip wstał.
 — Zabieram ci czas! — zwrócił się do brata. — Idziesz do swego biura o tej porze, przeprowadzę cię, bo muszę do hotelu wstąpić.
 — Na obiad prosimy. Niech pan się nie ośmieli odmówić! — rzekła uprzejmie Saszeńka.
 Ukłonił się, podała mu rękę z uśmiechem.
 — A zatem do widzenia.
 Ukłonił się znowu i wyszedł z bratem.
 Gdy się ubierali w przedpokoju, doleciał ich z pokoju chłopców krzyk, razy, bitwa. Wacław otworzył drzwi i ujrzeli obydwóch chłopców, tarzających się po ziemi, wyrywających sobie włosy i kułakujących.
 Alosza powalił młodszego, okładał go pięściami i sapiąc, wściekły wołał:
 — Ty sam polak przeklęty, polska świnia, polska swołocz. Ty sam!
 Kola nawpół zduszony, gryzł go po rękach i kopał nogami. Wacław porwał Aloszę za kark i oderwał od ofiary.
 — Siergiej Nikanorowicz — począł wołać.
 Ale Tercewa nie było, ukazała się Saszeńka.
 — Patrz, co się dzieje — rzekł. — No, już ja za powrotem z tobą się rozmówię! — zwrócił się groźnie do Aloszy.
 Potem drzwi zamknął, obejrzał się za bratem, ale Filipa już nie było.
 Jak z ognia wyleciał z tego domu, wpadł do hotelu, rachunek zapłacił, kazał się wieźć na kolej. Pociąg nie prędko odchodził, ukrył się w sali trzeciej klasy, w ciemny kąt i przesiedział tak nieruchomy kilka godzin.